Babette Jane is saxofonist in diverse bands, werkt als muziekdocent in het basisonderwijs en geeft workshops aan peuters en ouderen. Door middel van muziek stimuleert zij op speelse wijze sociale verbinding en cognitieve ontwikkeling. Babette ontwerpt lessen en schrijft muziek en teksten die aansluiten bij de belevingswereld van de groep en het doel van de les. Daarnaast schrijft ze over haar leven als musicus en docent in Amsterdam. Voor Kunstzone schrijft ze regelmatig een blog.Â
De kinderen zitten in een kring, naast ieder meisje zit een jongetje. Ze zijn druk, er wordt veel geduwd en geschreeuwd, maar zodra ik een melodie inzet kijken ze mijn kant op. Een paar kinderen zingen mee. Halverwege het lied gaat de juf de deur uit, zonder dat de kinderen het doorhebben. Als de laatste noot klinkt, kijken een aantal jongetjes rond en merken ze dat ze alleen zijn met mij. Een jongetje stort zich gillend op de grond, een ander jongetje slaat het meisje dat naast hem zit. Ze begint te huilen. Een derde jongetje lacht er hard om. Ik zet mijn boze stem op en zeg dat we elkaar niet slaan. De reactie van de dader is een opgestoken middelvinger en een uitgestoken tong.
Dit gebeurde na de kerstvakantie tijdens mijn eerste muziekles in een groep 1. Ik moest er bijna om lachen, deze brutaliteit had ik nog nooit meegemaakt. Ik liep naar de schuldige en zei dat hij uit de kring moest. Hij schudde stuurs zijn hoofd. Gelukkig kwam de juf binnen, die hem bij zijn arm greep en in de hoek zette.
Gaandeweg het jaar blijkt dit gedrag niet minder te worden. Sommige kinderen laten zich graag inspireren door de boefjes en ik zie de juf steeds meer overspannen reageren, ook naar mij. In plaats van samen een les te geven, krijg ik tijdens de les kritiek op mijn methode, liedjes of aanpak. Ik heb hier al eens met haar over gesproken, het blijkt voort te komen uit stress. Het zorgt voor de nodige onrust, ook in mijn hoofd.
Het enige dat ik iedere week weer probeer, is de kinderen die ervoor open staan wat te leren en de brutalen geen ruimte te geven. Dat is best een opgave. Geef een van die jongens geen beurt en ze saboteren de boel, geef ze een (leuke) opdracht en ze willen niet. Nu ik dit zo schrijf, denk ik dat ik volgende week tegen de juf ga zeggen dat zij met deze kinderen op de gang een werkje mag gaan doen zodat ik met de rest van de klas muziek kan gaan maken.
Wie weet ga ik dan een keer niet zuchtend naar de volgende klas.
